«... ای موسی! به بندگانم دستور بده برای کارهای خود مرا بخواهند ولی قبلاً باید اقرار کنند که من ارحم الراحمین و دادرس بیچارگان می باشم که سختی ها و مشقات را از آنان بر می دارم و زمان را عوض می کنم و به مردم آرامش می دهم.

و در قبال هر عمل نیک آنها اگرچه خیلی هم کوچک باشد راضی می شوم و ثواب زیادی بر آن اعمال می دهم. فقیران را غنی می کنم چون من هستم که عزّت و قدرتم جاودانه است. پس اگر کسی به تو پناه آورد و از گنهکاران کسی به تو متوسل شد، بر آنان بگو: مرحبا ای جویندگان مکان امن، به آستانه مقدس خداوندی خوش آمدید. برای آنها طلب استغفار کن. تو هم مانند یکی از آنها باش (یعنی اولاً با آنها مهربان باش و ثانیاً هنگام دعا به من، خود را با آنان همراه کن.) آن فضیلت هایی را که به تو داده ام به رخ آنها مکش و به آنان بگو: هرچه می خواهید از فضل و رحمت من بخواهید. چون غیر از من کسی صاحب این دو نیست. بلکه تنها من هستم که صاحب فضل و احسان عظیم می باشم.

ای موسی خوشا به حالت که پناهگاه خطاکاران و همنشین درماندگان و استغفار کننده برای گنهکاران هستی. تو در نزد من مکان پسندیده ای داری. پس همیشه مرا با قلب پاک و زبان صدق بخوان. همانطور باش که من به تو امر کرده ام. به امر من اطاعت کن بوسیله ی آن چیزهایی که از خودت نیست. به بندگانم منّت مفروش. برای نزدیکی من تقرب جو. چون من هم به تو نزدیک هستم من از تو چیزی نمی خواهم که سنگینی آن تو را اذیت بدهد و یا این که قادر به تحمل آن نباشی. بلکه از تو می خواهم که مرا صدا کنی و از من حاجت بطلبی تا من جواب بدهم و از من بخواهی به تو عطا کنم و بوسیله ی آن چیزهایی که از من آموختی و من به طور کامل آنها را بر تو نازل کردم به من تقرب بجویی....»

منبع:کلیات حدیث قدسی ص 79

مولف:شیخ محمد بن حسن حرّ عاملی